—Olerti—

Itxasora dei

Olerki-liburu baten itzaurre bezela

Mitxelena

                                «Egun batez ari nintzelarik

                                sala batean bordatzen,

                                itxasotik aditu nuen

                                mariñel bat kantatzen,

                                mariñel bat kantatzen eta

                                bertso auek ematen»: (Erri-kanta)

Nausikiro zeruan kaioa egazka;

goi ta be, hur eta lur mendekotzat dauzka.

Aren labain ta ariñik doakit ontziska

urrun-miñez itxasoz arunzka ta arunzka.

Oskorri lor-eziñak dei dagit gozoro:

arako leiaz nai dut itxasoa igaro...

Askatasuna atsartuz nai bezin oparo,

biotz esi-gabeak ibillian giro!

Kantuz noa itxas-zear urruntzen, urruntzen...

O bai «Libertadea zoinen ederra den!»

Kantuz noa, arraun ta amets erabat egiten

Ontziskaren aurretik betire Irudimen.

Legorrean dagonak egonean tinko

eztaki itxastarraren zoria nolako.

Ez ninduke bestela errukarri joko.

Ez nago iñorenakin bizitza aldatzeko!

Iñork gogo ba'leza bizi gezalean,

sar dedilla txalupan nerekin batean.

Poz betea arki baietz emen urdiñean,

ugiñak lez urteak ontziz garaitzean!

Zori oberen baten atzetikan goazen,

biotz Eder-goseak non dezan atseden.

Lur ezaguna atzean utzi ezkutatzen;

Ugarte berriren bat aurki agerturen...

1940