—Olerti—

Getsemani

Orixe

IV

«Si possibile est» (Mc. XXVI, 39; Mc. XIV,35)

Al ba'dite.

                                (Etena oarkabean aldatua 10-8)

      Orduntxe, Iauna, nolako miña

etorri zitzaidan neri!

Zuk eta biok bakar dakigu

zazpi urte beltzen berri.

Zuk neri miñak bialdu eta

ni guzien gain igeri.

Zure laguntzaz ezin nezaion

ukorik egin ezeri.

       Esaten nizun: «Noiz arte, Iauna?

Ala, iabetzen etzera

Zuk eman-ala iasan dutala,

iasango ere aurrera?

Azken-miñ ori bego beñipein,

ez naza iaurti lurpera.»

Bañan ez neukan neronen mende

nere miñaren aukera.

       Ezin dut aztu Urli'ren bidez

erauntsi zenidan lorra;

ez Sandi arek bide-erdian

ipiñi zidan zoztorra;

gero, Berendi egin nun topo,

gogorrik ba'zan gogorra.

Guzi oiekin ordaindu bezat

nere gaizkigiñen zorra.

       Ezin etsi nik. Bego, bai, bego,

artuko dut olako min;

lekutuko naiz baztarrenera

ez dedilla nitaz iakin.

«Bañan ez bedi nere gogora,

Zuk naia dezadan egin.»

Itz auek doi doi esaten nitun

ezpaiñez, biotzez ezin.

       Gerta-bearra gerta zanean,

beste biderik ez neukan.

Ukatu, nola? Esku on orri

etsian muñ bear eman.

Etsi garaia eldu zanean

biotz osoz nizun esan:

«Nik ez, Zuk naia gerta dedilla

zeruan eta lurrean.