—Olerti / Onaindia'ren olerkiak—

Jaiotetxea

Onaindia

Aspaldian ez-ta, ene kabi zar!

Emen natorkizu, biotza dardar.

Opari dakartzut oba eziña,

Zure ibarretan gaur goizez egiña.

Atz artean xamur lauskitu eizu,

Zure mastiko mats-mordo bai-dozu:

Eztia darion maite-bertsoa,

Goizeko izar malkoz oretukoa.

Baña itxoin, bertsoa diñot? Egia?

Ez, geiago: ene izan guztia;

Oroi ta ederra, alkar josirik,

Neure lei-orioz dana igurtzirik.

          Oi baserri, baserri,

          Nik gogoan zu sarri!

Oraindiño gaur be zure ikurdiak

—Arri ezain-ezin ta aintza-loreak—

Zut dagoz ormetan: goiz arrigarri

Ta egun oztiñen gomutagarri.

Sartzean, atezar untzez beteak,

Antxiñako zarren odol-eusleak:

Kedar jantzi laratz aiztu eziña,

Zur, abe, soillaru...; dana miñ miña.

Aur-egunen ezti, oso-osorik,

Zugan irarrita daurkit oraindik.

Oi, begiok: ase joan-ederrez!

Oi, biotz: zorabi ardotxo zarrez!

          Oi laraztxo, laraztxo,

          Beingoan ez antziko!

Eder, aragikoi, jaiez jantzia,

Nok zugan ez ezaun kuma guria?

Zu, oi! goresteko nik itzik naiko?

Ederren bai-zara, kabi urdintxo.

Zugatzak mendia baizen maitia

Zaitut nik, bai-zintzaz ezkon zuria.

Barne-pozez daurtort: Zugan berotsu,

Arrats sorgin batez, jaioa nozu.

Gaurtik il artiño, zure altzoan

Bizi nai nik, bake amai gabean:

Goiz-txinpartez gori magal beroan,

Izar urdiñezko ames artean.

           Oi basetxe, basetxe,

           Beingoan ez antziko!