—Itz Neurtuz—

Jaupalgo-lili

Ilaunbe

Ekaldetik udalen,

jantziak argi-izpiz blei-blei;

lorak lirain baratzen;

muño, zelaiak, lili eztei.

Lili-ikusmin naiez il

baratz aldera naiz irten;

nonai eder dut bipil;

usai biguna bilalden.

Lenen, bidertz-edergalu

larros mardulak, ugari;

arpegi gorri sugartsu,

ene begi-betegarri.

Urrera naiz maltzurka

ta... txart... ebaki txurtena;

t'otartxoan artuta

ba'noa baratz aurrera.

Aurki, aruntxeago

bidetik zerbait urrun,

usai gozoen ao,

garbitasunaren lurrun,

Zitori-landa zuri,

aidean elurrantz tente...

Ausi det aiduruki

t'otartxo zitoriz bete.

Oino, begi-ikusgarri,

baratza apain beste lorez...

baña, au bai negargarri...,

otartxoan lekurik ez

— Zergatik dagik negar,

ene biotz saminbera?

— Beste lore dut bear zitori:

zitori maspil batera.

— Zure lili, biotza

ezta arkitzen baratz ontan;

(maiz izan oi da izotza)

baizik gogo-alorretan.

Atoz ara nerekin...

Ikus sail oro beteak

ia geiago ezin...

Zabaltzer daude besteak.

Goititar dabil ori,

Jesu'k berak ekarria;

benetan lili jori...

bere izena: «Jauparia».

Larros mardulen eran

maitasuna du gorritzat;

ta bere gogo-bera,

zitori-antzo, zuritzat.

Azi oso ugaria,

berez lili ernebera;

jarraiki azten dira:

egunero amarreunka.

Begira iru begimin,

usaitsu, oraintxe erneak:

Ildebontsa, Augustin, Lin,

iru jaupari gazteak.

Lili mardul, bikañak...

Nekalditarrenak dira...

gurutz-itzalpen aziak;

kioa dute zabal berria.

Bai irukoitz zoragarri...!

non ote olako bipil?

— Ez lurren edergarri...

Gotzonei zaie txorabil...

Deusto'n 26-III-47