—Itz Neurtuz—

Aitorren izkuntz zarra

Andonegi'tar Xiriako

Aitorren izkuntz zarra

nai degu zabaldu,

Mundua'ren aurrean

gizonki azaldu.

Baldin gure zañetan

odolik badegu,

Euskaldunak euskeraz

itz egin bear degu.

Zein izkuntza ederra

euskera guria,

inun ez det arkitzen

beste bat obia.

Usai gozo dun izkuntz

txukun ta argia,

Biraurikan ez duen

Izketa garbia.

Ez daukagu euskera

lotsaz baztertzeko,

Ainbat gutxio berriz

oñazpiratzeko.

Jainkoak eman zigun

euskaldunentzako,

Bere lege santuak

ez dira ukatzeko.

Etsaiak aurka dabiltz

euskeraren gatik,

guztiz aspalditik.

Len, orain eta beti

Lurperatu nairikan

antzin-antziñatik,

Ez dute ori lortuko

iñongo aldetik.

Amatxok esan ziran

eriotz aurrian

«Agur semetxo laztan!

Zerura artian.

Euskeraz otoitz egin

nere lur gañian

Euskeraz nai det entzun

Zeruen erdian.»

¡Ama! erantzun nion

zure lur gañian

Belauniko jarrita

otoitz egitian.

Euskeraz egingo det

goiz ta arratsaldian,

Biok zaudetelako

nere biotzian.

Goratu dezagun ba

euskera laztana.

Gure asabagandik

ikasi genduna.

Berdingabeko izkuntza

maitatzen deguna.

Biotz naigabetua

sendatzen diguna.

Gora Euskera maite

zoragarriena,

Euskaldunen artean

maitagarriena.

Munduan sortu zanik

izkuntzik aurrena,

¡Gora ta gora beti!,

gora gure EUSKERA!