—Itz Neurtuz—

Leku egiari!!!

Langille Batek

Egia, bere izatez,

ba-omen da mingarria;

au, mingarria ere,

beti da adigarria.

Ez dauka onek ere,

bide bakarra baizik.

«Ni nauzute Egia».

Kristo'k Berak esan zuen,

Zuzentzaren argia

Kristo'k ere egin zuen.

Kristo'gan argi ta egia

daude beti baturik.

Egia, ederra da,

arima onen birtutea.

Ezin kabi-egin, bada,

iñoiz ere ikustea,

ezta ere sortu iñolaz

«keri» oien artetik.

Bestalde, egia da

zuzentzaren oñarria;

bein baino geiagotan

bere biziko argia

aurkitzen du zuzentzak

bere billa ondotik.

Zuzentzaren etsaiek

zitalki gorroto dute;

ta gezurretan oiek

ibilli naiago dute.

Biotz oneko gizonek

maite dute bakarrik.

Ori dala ta ez dala,

or dugu diktaduretan,

egia esatea,

bein baino geiagotan,

pekaturik aundiena,

eta arras zigorturik.

Egi-egarridunok

mundu onetan asko gera,

oroz gain, langilleok;

eta beti ibiltzen gera

or-emenka guziok

egi-egarriz beterik.

Argatik, Kristo'rengan

langilleok beti dugu

adiskide zintzo bat.

Bere baitan jartzen dugu

gure egi-egarria,

zuzentzaz goseturik.

Egiari, jo ta ke,

bere leku egin bear;

iñoren bildur gabe

edonoiz esan bear,

bai itzez, ta idaztez ere,

eta adorez beterik.

Egunkariek ere

egiari ohoreak,

beti bildurrik gabe,

aitortu ta egin bear;

egi beraren alde

gerta dedin osorik.

Zuzentzak, deadarka,

eskatzen digu egia.

Guk ere, deadarka,

aitortu bear egia.

Bestelaz, bera-beraka

joango da guregaitik.

Leku... leku egiari!!

Lekora bere etsaiak!!

Egia izan bedi

munduan...! eta anaiak

izan gaitezen beti,

zuzentzaz orniturik.