Argi-urratze

Zelai

                        "Gernika'ko Arbola" ren lenengo kantaldi eunurrenez.

Eriobidean zijoan Erria

atzerri-gudetan nasturik,

bizinai sutsuak eragiñarren

osertzak ziruan lausoturik.

Odolez ezetu dira mendiak

sutautsez gorritu ortzea,

guda-zantzoak zaiñak anpaturik

nork gelditu gure oztea?

Erri zâr ontako seme leialak

nora zoazte ain itsuki?

biotz eta odol eman duzute,

gizon batek dezaken guzi.

Zertarako ordea hainbeste neke,

oñaze eta emankizun?

Arrotzari eraso diozute

ta aren anai duzute lagun!

Erri! Muxar loti irudi zendun,

zañetako odolaren gorri

eden-i lhorraz nâsi baizizuten

ego-belak, naiz beltz, naiz zuri.

Belearen anaia beti bele

naiz eta adeitsuki mintza,

itz zuri-leunez iruzur ziñuzten

eta aiztoa gibeletik sista.

Itxu, ta itxua itxumutiltzat,

orra, gure Erriaren zori!

Egi egarri danari ordea

Jaungoikoa'k igortzen argi.

Argi betearen sukar-diztirak

gizonik itsutu ez dezan,

goiznabarra dator lenenik

begiak gerora ditezan.

Bertsolari bat sortu zan bearrik

argi-urratzearen irudi,

olerkari bat sortuko noizpait

goizak zezan bere eguirdi.

Bertsolariak Jainkoak aukera

erri lotien astingarri,

Iparragirre bizira zitzaion

erdimin zegon Erria'ri.

Gitarra txartxo bat eskutan eta

Arbola Deunari kantari

Libertadearen oiua laister

zan, euskaldunetan ernari.

Agur ta ohore Iparragirre

goiznabar irudi beteko,

zure argai txintak eguerdi bete

berekin ekar zizun gero!

Donosti'tik.