Gorputza

Jean Louis Davant

Ene itsasoa ta ene uhartea

Gorputz et'arima da,ber-ber emaztea.

Lehena mila bider dut goraipatua.

Bestea zergatik da ezin kantatua?

Zure begiak

izar argiak,

guztia zeru

zola leinuruz

berde-urdinak.

Zure biloak

odei harroak

ta basaihenak,

ta zur'ezpainak

ezin erranak.

Zure besoak

bago basoak,

gaizo maitale

honen babesle.

Haien erdian

zure bularrak

dira eperrak

mendi hegian

bezain ederrak.

Zure gerria

da mandolina

bezain eztia

ta txirribika

ez da hain fina.

Zure bi anakak

berriz gitarra

bezain azkarrak.

Azpi sendoak

arku ondoak.

Zango arinak

zutabe finak.

Goi ta pea sotila, erdia papuna,

Hirur tontor mazela puxantez aztuna,

Borobila, betea, desiren erpiña,

Emaztegoa hor da zinez erregiña.

Amodiozko lore, aho maitalea,

Gorputz et'arimaren ateka gordea,

Larrosa gorria,

Ezpainez joria,

Opar'idekia,

Botzez dantzaria,

Txorabiatzen naizu maite zaitudanez,

Haboro ezin erran, ez bada laztanez.

Emaztearen gorputza oso maitatua

Kantatu behat zaitut merezi duzun lez

Baina zure aurrean nagozu beldurrez

Enetzako baitzara guztiz sakratua.

Zoritxarrez hortik pasa bekatua:

Historiaren barna zenbat izan zara

Saldua, zapaldua, joa, bortxatua,

Ta nitan azkar daukat ar tzarren adarra.

Lotsaz beterik bainaiz, ezin dixot erran

Inozenki, ederki, nahi nuken eran,

Lehen Adamek nola zaituen ikusten.

Nere hutsa maizegi baiterauzut uzten,

Barka zadazu otoi lotsa eta hotza,

Begi, bihotz, adimen, asmu, hitzen motza.