Espainiako erregeari eskainiak

Itxaro Borda

Attabalen soinu beroak,

bandera arinen furfura,

jendearen murmuroak,

                 baina

                 toreroa sartzean

                 entzieroan urguluz jantzia,

                 Kastillako urrez

                        eta

                        odolaren gorriz

                        jantzia

ixiltasuna.

Azkenean, etsaia libratuko dute,

bizitzaren borroka berriz hasiko da

sekulako alegi bat iduri.

Alegia.

Zezena plaz erdian dago,

beltz eta errege:

burua apalik,

adarrak zitaldun,

aintzineko besoez lurrari joka,

sudur ziloetarik errautsean pufaka,

                Kastilla zaharreko

                oparotasun joanaren

                jainkoeri

                ezkaintza gisa

                prest

                odola galtzeko.

Bere kapa arrosa haizeaz hanturi

entzieroaren ondarre pizuan

torero klixkadunak

(jendea ole-ka)

heriotzaren dantza,

                gizon gosearen

                eta

                abere asearen

                arteko leizea betetzek

                dantza

obratuko du,

(jendea ole-ka)

tua espainetaraziko,

begia itzularaziko,

eta azal etsituan

(jendea ole-ka)

izerdia perlaraziko

dio

zezen beltz eta erregeari.

Orduan,

irabazleak datoz orduan,

zaldien gainean

pika puntutsez

abere sakrifikatua bukatzeko.

Emazte zetatsuak abanikoekin,

trenputxartzen dira

odola jariten dakustenean,

baina toreroak

zezenaren bi beharriak

eskuari atxikiko dituenean

«biba» oihuka ariko dira

mokanes perfumatuak

kopetan emanez.

Aldi honetan ere,

gizonak irabazi du:

hemen

heriotza jabaltzen da

urguluz jantzia,

                Kastillako urrez

                eta

                odolaren gorriz.

Attabalen soinu beroak,

sokak eta kobreak,

huts handi baten gainean

ixurtzen da

zezen beltz eta erregearen

odola

Kastillako erresuman.