Mertxika arbolak loratzetan

Auxtin Zamora

Amatto,

arima, higialdi batez,

eskaini ninduzun,

nigar xorta bat.

Harritu nintzen ikustearekin:

neure burua naukala,

osorik eta biluzirik,

nigar xorta horren barnean.

Uraren firfirekin,

argiaren miliar ximixtekin,

zure matela

hildokatu ondoan,

ixuri zen

neure esku ahurrera,

erle batek,

desestekatzen duen

erremulia osto urdin bat bezala.

Geroztik,

badakit,

amatto,

mertxika arbolak loratzetan,

amodioz edo bihotzminez,

begiak bustitzen zauzkitalarik,

zonbat,

«ni, haur» naizen

«zu, haurrez» iduria.

                                N.B.: «ni, haur, zu, haurrez» idaztean,

                                pentsatu dut, nihaur, zuhaur, guhaur... hitzak

                                direla, bizi guziko, gure haur denborako

                                itxurak, igortzen dauzkuten miraila batzu.