Kastua tüpü

Itxaro Borda

Bertso berri batzuek noa kantatzera

bihotza alegera solas plantatzera,

zazpi urtez nerekin egon da atzera

orain joan dadila porru panatzera

Herriko pesta batez nuen ezagutu

(ardo gorri gehiago otoi emaguzu)

kolpo hura edanik usu naiz damutu

geroa mintzo bada, neretzat da mutu

Urtean behin ginen bi biak ikusten,

katilua ginuen elgarrekin husten

ordea herdoildurak markak ditu uzten

zakil eta aluak direla lanpusten!

Pentsamazu Katixa, hau bitza dela

zer nahi gerta ere, iduri igela,

zazpi urte hauetan berari fidela

nehor hunkitu gabe gelditu naizela!

Denbora joana zaut oi ze negarretan,

hari amets egiten ohe meharretan,

edo nihaur goxatzen ordu zeharretan

trankil etzanik urak busti belarretan!

Alafede Katixa karkuletan nago

zahartuago eta gaur abiltzenago

atxiki nahi banau beti hurbilago

etorri beharko du segur ardurago!

Fini dira neretzat, akabo xangrinak

fini ere haiduru egoiteko grinak,

auzo xarmantarekin termine ezinak

bideak zila bitza gure atseginak!

Bertsutan ariz dela bertsutan ikasten

apezek asko dute hortan irabazten,

bertsolari gazteak hitz ederrez hazten

segi bezate beraz, bertsoa ikazten...

Aritzen naiz bertsutan herriko zokoan

gauak dituen irri negarren zozoan

gizon batek uzten nau, beste bat gogoan

daukat eta aintzina egunen mokoan!