Bi poema

Luigi Anselmi

Arnoaren goxoa

Arnoketa nenbilela

zu aurkitu zintudan.

Geroztik zure ezpainetan

Oi, zenbat edan-dudan!

Berorik handienean

ta elurraren hozkuran

zuk hiltzen duzu barnean

kiskaltzen nauen sua.

Osorik badut gibela,

bihotza, aldiz, hil hurran.

Egarri naiz taigabean

bai neguan, bai udan.

Taigabean zara egarri

zu ere nere gisa.

Ene soina duzu, haatik,

arno bete tirrisa.

Harat-hunat elkarreki

albo-alboka gabiltza,

muina batak bertzeari

edateko irritsan.

Gau eta egun horditurik

demagu orai bizitza

edan ta edan, biharamunik

nehoiz hel ez dadintzat.

Presoner presozain

Arimaren gartzela zelakoan

bere gorputza nahi zuen kiskaldu,

harresiak deboilatu, zabaldu

borta baten heineraino ahoa.

Horregatik etengabe zihoan

suzko biraoak botaka, metatuz

errekinak golkoan: emagaldu

zonbaiten xera-aizunak eta arnoa.

Bainan gartzela suntsitzeko orde

sendotzen ari zen... haren murruak

inguruan gero eta lodiagotzen.

Egun batez, hastiaturik, burua

aiztoz hildakoan, nehork ez omen

zuen deus kausitu haren gartzelean.