Goi-siñistea

Manterola'tar G.

Narraz, allunpean,

gizon-adimena

Egi egarriaz

joranez dabil.

«Egia zu zara?»

izaki daneri

itaun eta itaun...

baiña, oro ixil...

Lurbira zabala

aztertu ondoren,

leiatsu, baita be

itxas barrena,

egarri geiagoz,

gora zuzentzen da

aztertzeko asmoz

ortze gurena.

Lauso artean lez,

nozbait izpien bat

idoro; alan be

ez dau asetzen;

adimen-illunak

guztiz uxatzeko

aiña argi iñon

ez dan aurkitzen.

Ekiñaren puruz

guztiz nekatuta,

zerbait argitasun

ikusten ba'dau;

argi onen bidez

auxe dakus argi:

«Ezkutapen utsak

inguratzen naun.

Au bai dala lorra!

Au bai atsekabe!

Ikusi gura ta ezin ikusi...?

Gizon errukarri!

len lez illun eta

orain ez ezauna

edonon daurki!

Len uste ba'eban

zerbait ekiala,

oin ez dakiala

ezerbe dazau;

ta bere barrura,

at ez daurkiana

billatzeko asmoz,

begiratzen dau...

Antxe txoko baten

bitxi eder-eder,

zoragarriaren

diz-diza dakus,

erraiñu biziak

zuzentzen gautegun

bere Iturri dan

zoruntegiruntz.

Eta Argia dan

Aita Arpegitik

sortutako emaitz

bardingabea,

ezautzen dau

dala bere biotzean

aurkitu daun bitxi

zoragarria.

Argi onen bidez

oro dazau argi,

urraturik bere

adin-illuna,

ta bere biotza

pozez asetzen da

aurkitu daulako

goi-zoriona.

—Zer zara Argi ori

nire goi-bizitzan?

Zein zure izena,

neu-ongillea?

—Yaunaren Argi naz,

orontzat bearra,

ta nire izena

Goi-Siñistea.