Ama onaren abestia

Markiegi'tar Peli

Donibane Lohitzun. 10-VI-1937

Negarrez arkitu nun

atari ertzean.

Itz goxoz galde nion

ea zer zukean,

ta, barruko oiñazea

askatu naiean,

«Ez, ezerez», zioan

intziri artean.

Begi beltz aundi aiek

baiña nik ikusiz,

zerun izarrez antzo,

gainez malko lodiz:

«Maiteren bat il zaizu?»

—galde nion berriz.

Ta ark begiratu nindun

bi begiak dir-dir:

—«Sei lore eder nituan

Jainkoak emanik,

sei-lore eder, nereak

ez beste iñorenik.

Ta atzo, gizatxar batzuek,

indarrez sarturik

ostu egin zidaten

bat loretegitik.

Ostu eta eraman

Ez dakit nik nora

ta azken lurrin gozoa

edaturik gora,

bere bura ederra

makurtuz kolkora,

apal-apal jausi zan,

gaixoa zulora.

Negar, ene begiok;

negar, ene biotz.

Uda ta negu gaurtik

neretzat berdin otz...

Maite zaitut, lore eder,

naiz ta zauden illotz.

Nik berotuko zaitut.

Atoz, lore, atoz ...»

Ta bi besoak zabal,

begiak luzatuz,

geldi-geldi jarri zan

etortzen, bai-lekus.

Gero, etsiz berriro,

malkoak kolpatuz,

negarrez ekin zion

zotinka ta uluz.

Nik ere ezin nun geigo.

Eztarria lakar,

biotza taupa-taupa,

bi begiak baldar,

aopez nastu nion:

«Ez egin, ez negar;

Lore zenduna, gaurtik

zeruan dezu izar...»

Ta malkoak garbituz

alde egin nuen...

Ta geroz arantz ura

barrutik eázin ken...

Ta... lapurrak oraindik

andik bait-zebiltzen,

loretegi ederra

zaintzera joan nintzen.