Jardunean

Muxika'tar Luis Mª, s.s.s.

Bertso egin gogo ba-dut bizi,

sekulan ez edukia;

biotz-muiñetan maite-maiteki

ain daukadan berezia.

Ala ta guztiz ez dakit ez

zertzaz bertsoetan egin,

sentitzen baiña dut pilpiraka

olermeua geldi ezin.

Amaika bider gogoan izan

ditut biziaren zear,

ainbat eta ainbat gizon ergelok

euki ditugan zoritxar.

Auen artean garratz-latzena,

iñork ezin daike uka,

benetan dala bizi-amaitzan

ain bildur dugun eriotza.

Egunak joan, berrik etorri,

gure bizia laxterka,

mundutikan aldentzen dijoa

betiko bizi-tokira.

Baiña gizonok, arreta gaztiz

Jainkoaren legepean,

zuzen jo beti zuen gauzetan

ibilliaz on-bidean.

Egun izango ikaragarri

azken-egun ura noski,

Epaille-jauna etortzekoan

epaitzera gu zorrozki.

Ordu artan baidu Jaungoikoak

gizon illak esnatzeko,

ixtillu gogor, iskanbil izuz

mundua dardaraziko.

Ordun, aingeru turutak oju

munduan dagike zoli,

ta bat-batian gizon guztiak

esnako dira ta jeiki.

Ortzean gurutz aundi bat argi

biziaz da ageriko,

Josafat'ko zelai zabalean

gu azkenik epaitzeko.

Mundu guziko pekatu larrik

aurrez-aurre agirian

lotsagarri ageriko dira

aiñ ordu bildurgarrian.

Ezkerraldeko gaizto artean

aldi artan ikusiko

iñoiz gerta ez dan negar-samin,

ixtillu, komeri pranko.

«Atozte neregana seme on

ta zintzoak betirako»,

eskubikoei maite-maitero

Jainkoak die esango.

Baiñan ezkerren daudenenzat

dei guztiz garratz, samiñago,

zalantzik gabe ala uste dut

orduan dala izango.

Inpernun izugarrizko bildur

gaiztoetan da igarriko;

dar-dar bizi ta lotsagarrian

baidira aiek ariko.

Ordun baiña, alperrik pekatuk

dituzte gogoratuko...

inpernura jutearren bizi

pekatuan ziralako!