Elaiak

Deunoro

Negu murritzak totelik neukan,

Illun-aldi bat sorturik neugan.

Nai neban arren alai abestu,

Gogoa illun nik, biotza estu...

          Pozak igesi...

Adu onetan, zelan ni bizi?

Elai ariñak ezik ikusi?

Euskal-Erriko mendi gaillurrak

Ditunekoxe itxi edurrak,

Elai maiteak txio-txioka,

Udabarria danoi opaka,

          Dira gugandu:

Pozez gaiñezka guk damotsegu

Etor-garaiko agur alaitsu.

Eldu dira bai, poztuz lurbira;

Egaz dabiltza danoi begira,

Eta antxiñako euren abira,

Oiu samurrez biurtu dira.

          Oi, udabarri!

Elaiak dozuz barriz ekarri,

Asetuz nire eder-ekarri.

Ona zirean eldu saldoka,

Baiña lastertxo dira biñaka

Txio legunez maite-kabira

Ernai daukaguz danak begira.

          Amak, maiteki,

Sendi-bidea pozik edegi.

Ai, onen poza igar ba'nengi!

Gari-buruak noz joko egaz,

Ur-tanta artzeko bardintsu eraz,

Ara ta ona biraka beti,

Mokoan dardar txio ta abesti...

          Elai-txioak

Uxa daustiez barren-laiñoak

Ta kant-erazo soiñu goxoak.

Barriro ikus or pillo egiñik,

Lorotan (1) noruntz jun ez jakiñik,

Aize onari nunbait begira

Juteko egan bee-aberrira.

          Ene biotza!

Laster yatortzu Negu soil otza.

Eta ziurren ordu mergatza!

        (1) Alambre.