XII'garren gizaldiko

arlote baten konfeziñoa

Otto von Fleisingen

euskaratzailea: T. Etxebarria

Barrua sutan dodala

nere asarre gaitik,

naiz mingots nere zorrak

esango dittut nik;

bustin argal bategaz

eginda naizenetik,

orria bezela nabil

aizeen aldetik.

Nola dan jakinarren

gizon aituana,

aitzan gaiñean jarri

oiñarri etxeana;

zoroen antzera nozu

ibaian labana

naiago dotenetik

igesik doiana.

Nabil, uretan bezela

galdutako ontzia,

edo aizeak daroien

paseko txoria;

ez giltz lotzen nabenik

ea kartzelak keriza,

antzerakoan billa

dot topa okertia.

Biotz illunak neri

gauzak illunagoak;

jolasa naigarri ta

gozo letz abauak;

Venus'ek deust agintzen (2)

lan guztiz legunak,

baiña sarri a bizilagun

bular aul bigunak.

Bide zabaletik noia

gazteen antzera,

loturik soiña loidin

ongi aztutzera;

aragira geiago

baiño osasunera,

arimea galduta

narrua salbatzera.

Parka, Nagusi ospataua, (3)

deutsut nik eskatzen,

baiña iltzen naben gaitza

gozoa eroaten;

neskatx baten ederrak

bularra zauritzen,

t'obraz ezin deirana

biotzakin be ez gozatzen?

Gauza oso gaitza

berez benderatu,

neskatilla agirian

garbi gorde gogu;

gazteok lege ain gogorra

ezin jarrai dogu,

ta arek ume politen

ardura ez artu.

Nor, sutan jarri ezkero

erreko ez dana?

Nor, Pavi'n deiña izan (4)

loitu ez an dana?

Venus'ek atz bategaz

guztiak berangana,

begiegaz itsatsi,

lazo ao laztana.

Hypolito ba-dozu (5)

gaur jarri Pavia'n

ezta bera Hypolito

biaramonian;

Venus'en gelarunzka

kale guztiak an,

ta Arizi'tr tegi bat ez (6)

ainbesten artean.

Jarraian kulpatzen naiz

baita jokolari,

baiña narru gorrian

jokotik ni sarri;

oiñetatik oztuta,

buruan izerdi,

ordun bertso-soñuak

asko obeto jarri.

Irugarren taldian,

aitu tabernia,

eztok iñoiz laga t'ez

asmu lagatzea;

aingeruak deiren arte

koruan kantatzea,

ildakoan Requiem

ta bedeinkatzea.

Eta nik pentsatzen dot

iltzea tabernan,

ardoak deiazen aotik

ildakoan bertan;

ala esango dabe alai

aingeruak kantetan:

Jauna, bigundu zaitez

ordi unen ordu ontan.

Pitxarrekoak ixotuta

argitan odola,

ba edanak aseta

biotza doia gora;

tabernako ardoa

eztitsuago aora,

nausina kopan baiño

izana batiora.

Igesik taberneri

bertsolari batzuk,

obeto eriztiakin

ezkutu illuntsuk;

an garunak urturik

artzen dana burutz,

eztabe gauzonik

ateratzen argiruntz.

Baraurik iraun deiela

olako olerkariak,

utzirik kale eta

plazetako kontuak;

ta sortze asmuz

betirako obrak,

urkatu deiala

lan gura larregiak.

Iñoiz neri etortzen

bertsoen guria,

aurretik ondo sabela

ez bada betia;

baiña ba-dot ganbaran

Bako, nik jabia (7)

Febus'ek ikusgarri (8)

deusta etorria.

Gizon bakoitzak dau

bere berezkoa,

ta ni ez bertsolari

ziur baraurikoa;

au ausi ezik, naiz ume

baten azpikoa,

ezerk ez nik egarriari

lako gorrotoa.

Ara or, ni, oker onen

akatsak esanda,

auzoak diñoen letz

ardo, joko ta andra;

jaurti deidala arria

ta laga nedilla etzanda,

deianak arima

loi gabe eroanda...

(1) Egin diran azterkizunetatik jakin da Ottu von Fleisingen zala euren egillea, Federico Barbarroja'ren koblarietariko bat. Colonia'ko Arzobispoa, Federico Canciller izan zanean, onen aginduz Erroma ra egin eban osteran, 1167'an, koblari onek lagundu ei zeutsan.

(2) Venus, maitasunaren jainkokia.

(3) Nagusi opatsua. Reginald von Dassel, Colonia'ko Arzobispoa.

(4) Arzobispoa'ri Erroma'rako enbajada eretan lagundu zeutsanean ezagutu eban Pavia'ko uria ta bertan idatzi ei eban Confessio izeneko olerki au.

(5) Hypolito, Teseo'ren semea, Atenas'ko erregea, bere ugazamaren aragizko oparieri eutsi zeutsana.

(6) Arizi, Hypolito'n emaztea, Diana garbitasunaren jaungoikokian eredugarriz jartzen dana.

(7) Bako, ardo ta alaitasunaren jainkokia.

(8) Febus, erromatarren Apolo, olerkarien jainkokia.