Lugina ta kurloia

Igotz

Areitz-kerizpean baserri zuri.

    Bertoko etxejaun Jon gazte zalu.

Iñoiz gogaitzake solo-lanari

        Lotua tringu.

Gari-arloa dan urre-kulunkaz

    Etxe barreneko solo guriak.

Baiña, au zoritxar!, oartu bage

        Sortzen etsaiak.

Izan be aspaldi, an inguruan,

    Gose-miñik dabil kurloi taldea;

Laster bear dautse osoz amaitu

        Arlo betea.

Eta arei arpegi emon-irrikaz

    —Liska ta segada arrapakari—

Lokarriak ditu ipiñi eurrez

        Gari-zaindari.

Lugin martzalak bedar ebaten

    Diardu, goizetik, antxe urre samar;

Ta kurloe bat orra liskan naasten.

        Arek bai liskar!

Lugiñak, aratuz, dirautso samur

    «Tira! tira, lagun!; ire zoria!

Makiña bat kalte daustak ein aurten;

        Gaurtik, maitia,

Ez dok, arraietan! janari izango

        Nire garia.»

Kurloe gaixoak audia muzin:

    «Jaun ori, etzaitez ain biotz latza;

Aragi bagea dozu oraindik

        Nire gorputza.

Itxon urte bat, ta ordun nokezu

        Jaki opatza.»

Erostak jota be, lugin gazteak

    Etxera eroan eban txoria.

Eta arrautz-opillez ondo xeetuta,

        Ak janaldia!

        Sarri oi dogu esan,

        Ta ba-dau bere guna:

        «Txori bat eskun obe,

        Egazka baiño euna».