Udazken

Igartza'tar E.

Ego aize magalean

—nola aurra amarenean—

baso zuaitzak dabiltz,

kulunka, ametsean.

Goizaren ate zuria,

eguzki aizpak idekia.

Zelai maldetan aize:

belarraren orrazia!

Mendi-lorak zabal begi,

ortzi urdin begiraki,

laiño gurdiak ikus

ta aize doiñuan dardarti!

Ego arnasan besuan

ega orbelak zeruan.

Ega-aldia labur...

orratx ibai ispilluan!

Pago oiñetan, bildurrez,

perretxikua —txapel beltz—

alboan dun barea

—gose?— adar tente, pozez.

Gaztain morkots ta aleak

urrezko orain etxeak.

itzal egiten dien

garo ximur oin luzeak.

Sagar eldu bat erortzen,

miñez, malko bi negartzen.

Bertan mokoka zegon

birigarroa uxatzen.

Sasi barnean bildua

arantz kabian trikua.

Aize ta eguzkiak

berari bakar, muxua.

Bizarpean ao zabal

urre ortz artoak azal.

Lapurtxoriak koxka...

ortz-irripar erdia gal.

Ego aizetan igari

uxoak ega-astinlari;

otzaren bildur, iges,

jazten doan neguari.

Eiztariak, kuku menditan,

biotz arri! uxoei «pim! pam!»

Odol bero oraindik,

ene!, txakurren aotan.

Ia ikutuz zeru gaiña

kurillo laiño bikaiña

ludia agur nairik

zeru ingian «A» apaiña.

Ego aize magalean

—nola aurra amarenean—

baso zuaitzak makur,

xurru-murru, otoitzean.

Oi Udazken, Udazkena!

ero aizez txoro dena.

Urte aroen biotz,

i, margolari gardena.