Stonehenge'ko zabalian

T. Etxebarria

Lau milla urtera, ara nun

ibiltari alde onetan,

natorkizun, ni euskaldun,

itz batzuen asmuetan;

bear bada ba, gu ezagun

aintziñako denboretan.

    Mundu oindiok gaztian,

gizona etorri barri

goizeko egunsentian,

zenduezen ordun jarri,

bata bestian ondorian,

jiran, zutik, ainbeste arri.

    Bardin gure Euskal-errian.

gure arbaso urriñekuak,

jarrai ibilli-ta gero ixan

bidiak beste munduak

zituen mendien erdian

eiñda euren otoitz-lekuak.

    Zeuek nausi arri onetan,

iñun ez lako arri aundi

senduegaz, sendo benetan;

ta or nun testigu arrigarri,

sekulako gizaldietan,

geroko etorki danari.

    Ziur eskerrak emon guran

Euzki eta onen bendeko

Jainkueri, ba ala be Udan

zer zorion zorioneko

lar ontara eldutakuan

etsi ein bertan izateko!

    Atzian betiko utzirik

arek aurreko ibilliak,

munduan ziar igarorik

eta basuak eta ibaiak,

lepo gañian arturik

euski galdak eta euriak.

    Baiña, lau-una zabal ontako

probarri garau ta mordu au,

geixak ez dirala bertako,

nundik eta zelau karriau?

Eta bein emen aukerako.

zutindutzia? nola asmau?

    Eta erremintxadi nausirik

ez zenduela oindiokan,

zelan aren laguntze barik

jarri emen diranak lotan,

arri aundi zutiñen gaiñetik

lau bat milla urte enetan?

    Gure antxiñako euskal aitxitxen

ipuiña bean illuna

argiñ onena he; murgiltzen

ba denboren sakonuna

aundietara, gutxitzen

da juaten argitasuna.

    Baiña, onen arri aundiak letz

ikaratzen mundu guztia,

guri gelditu jaku, ordez,

itz esan-gura aundiz betia,

zorioneko zorionez,

asko maite dogun Euskeria!

Sonehenge, Wiltshire'n, 22-6-59