Lugina ta semeak

Igotz

Jon bai lur-langille zintzo!

Uda ta negu arek lan

gogoz saillari lotua,

baserriko soloetan

ez dan egundo be izan iderik.

Aratz dauko etxea txit,

aberez korta betea,

ganbara beti aletan

arto ta gariz asea.

Urteetan orla bizirik,

zernaizko irriz ornidua,

azkenean eldu yako

beste mundurako ordua:

zorra bai dogu ordain bearra.

Beingoan zazpi semeak

batu ditu oge ondo,

gauzarik asko bai daukaz

orain arei esateko.

«Gutako itxi zitun ­diño—

Jaunak lur-aberaskiak;

neurriz, ba, erabillirik

ez etsi kaltegarriak.

Baiña, kontuz! Or dago-ta untzea!

Zer jan, zegaz soiña estaldu

aukera bear guztiok;

t'eten bako lan-izerdiz

jadetsi oi doguz gauzok.

«Solo erdian dozue

ezkuturik ederrena,

nik munduan izandako

ogasunik andiena,

gaur arte iñori esan bagea.

Joan ta billatu zoli;

baiña ez neuke liskarrik

zuen artean nik gura

ori dala-ta sortzerik».

Aitari lurra emonda

solora dira semeak,

eta altxor billa dagiez

iñoizko lan ta nekeak;

dirurik, baiña, ez agertuten.

Alan be solo zabalak,

olan atxurtu ta atxurtu,

emon dautsie iñoiz baiño

ugariagoko zitu.

Egun-lana dozu, izan be,

gizonaren ondasuna,

diru-ekarle beiñena,

benetan zorionduna.