Jatorri baten zorimenan aldiak

T. Etxebarria

Gauza ederren artian,

bai gauza ederra benetan,

larrosak San Juan goizian,

esnaturik intzetan.

Kolore eta usain ederrez,

euren orri leguntsuak

dirudixe, pintxura ordez,

Jaunak eiñdako bertsuak.

Gizon'k iñoiz neurtutako

onenak baiña askoz obiak;

naiz Jainkuan eten-bako

Poeman, aletako aliak.

Jasotzen udabarrixa

ta loi-bako edertasuna;

barru ta agiri garbixa,

jaiotzatiko ontasuna.

Zintzotasunan iduri,

neskatillen apain eder;

eta gorri edo zuri,

dotoriago eztala ezer.

Baiña alperrik larrosak

jatorri bat, ez dadena,

negarretan edo pozak,

ideko, ai, zorimena

Batzuk ba, bedinkatuak,

apain, urrezko ontzixetan,

ondo arturik Jaungoikuak

opa letz bere altaretan.

Esku maite garbi batek

eztiki deixazenian.

Zorionekuak larrosa arek

larrosa guztien artian!

Beste batzuk, zeruak

utzirik larretan bertako,

ditu, bein eiñda eztaguak,

gordetzen azitarako.

Gizaldiak juan da etorri,

beti iraun deixan kastiak;

ta bein zartu garanori

jarrai deiguen gaztiak.

Baiña, beste batzuna,

lora ederrak izatiakin,

salgai, zorimen illuna,

erosi alda urriakin.

T'ain politak izanarren,

egunian-egunian,

edozein satar zazkarren

bendeko, ostikopian.

Caracas'dik