Arrikada

Gabriel y Galan

euskaratzailea: L.B.

Ba zijoan Jesus ona

soiñeko ubelez jantzirik,

kopeta odolezturik,

Jainkozko begirazuna,

soka lepotik zintzilik...

Obenak nauke mundua,

barru guziak diraki

negar samiñez urtua,

malkoz begiak bustirik,

itun biotz samurtua...

Zein gozo, sotill, paketsu

doan Nazaret'ko Jesus

kale bakartiz aurrera,

bide zakar eta arritsu

kalbariokoaren antzera...

Bai legun da eraman-onez

zijoan eta bai nekez

gurutza sorbalgaiñean,

begitartea naigabez,

maitasuna aurpegian!

Betillunik ginjoazen

Jesus onari jarraika,

juduak madarikatzen,

Judas da Jainko onaren

erailleez gaizkiesaka...

Ibildeuna bazijoan

urrats-geldi, naigabetsu,

eguzki motela ortzean,

jendea, berriz, negartsu!

Jesus nekelarripean...

Eta Jesusen ondoren,

borreru gizatxar ua

Jauna bizkarrean jotzen...

aren arpegi gaiztoa!

Ze biotz ankerra zuen!

Pizti bat samur zeikean,

ikusirik gure Jesus

arkumetxo bezelatsu

lurrera eror-bearrean

borrerotzarraren eskuz!

Basamutill bat, ordea,

mutillkoskorra artean,

oso biotz onekoa,

anima garbi ta ederra

zeruak bezelakoa...

Gaxte sinisberokoak

ixilik begiratuaz,

berebaitan suma zizun

etzela ua gertakizun

orrela lagetzekoa...

Ta erabakia artzen du,

besteagandik aldendu,

artu eskuan arria,

borreruagana eldu,

begiradan ausardia...

Aurrekaldera oldartuz,

ezpaiñak gogor estutuz,

lurrean tinkatuz oñak

eta besoa luzatuz

arritzarra an zijoak...

Ta andik pixkabatera

ikaragarrizko soñuz,

borreruaren burua

dator jauzika lurrera

dana zearo apurtuz...

Kristau oro izuturik

gertatua ikusita,

mutillari erasorik

galdazen zioten: «I,

baña, ori zergatikan?»

Berak, orde, arrokiro

zerantzuien guzieri

anima barrutikako

mintzaira erdiragarriz

«Errugabe jotzeulako...»

Jesusen nekaldi astuna

ausnarturik nerekiko,

auxe zitzaidan burura:

ote geran gaur gizonok

ume aiekin berdintzeko...