Lapurra ta mutilla

Igotz

Artzain mutil gaztea,

garbal ta guria,

osin-pokale ertzeun

erdi jesarria,

negar batean dago

txit errukarria,

urriñera edatuz

malkozko adia.

Auzo bazter artako

lapur ezaguna

bidez-bide andixik

goizez dabillena,

ixil urrera yako

dardarti barrena,

negarraren zioa

jakin nai leukena.

-«Zer dala-ta, —diñotso—,

ain naro negarra?

Biotzean norbaitek

sar al dautzu larra?

Esaidazu bertatik,

adiskide zarra,

leundu nai neuskizu-ta

miñaren indarra».

«Jauna —gazteak murrizki—,

ba-dot zio naiko

pokale gaiñean gaur

negar egiteko.

Garbitzen niardula

zigarrezko murko,

uretara jausi yat

oratu orduko».

—«Ori besterik ezta,

onen mukul negar?

Zio zerbelagaitik

zakustaz nik nakar.

Poztu zaite beingoan,

ene lagun zangar:

neu noake ondora

murko billa azkar».

Esanikan lapurrak

jantziak erantzi,

ta lipar batez yatzu

ondoraiño jatsi.

Murko billa osiñan

lerrenak dauz aantzi,

baiña ez dan artatik

ezertxo be atzi.

Nozbaiten uretatik

urten zan gaixoa,

goi ta bee osorikan

lupetzez loitua.

Ondo nekatu ba'zan

billatuz murkoa,

etzan gitxigo zurtu

ikusiz jazoa.

Artzain maltzur alenak

zer zanik ez aiztu,

lapurrari eutsozan

jantziak lapurtu.

Onela gerta oi da

sarri gure inguru

lapurrak lapurrari

narrua narrutu.