Artoak

Muniategi'tar Sabin

Artoak,

iñar loretsuz untzatuak,

gara zurizkaz musker.

Gasteak,

besoz-baso alkartuak

amesbera... zein eder!

Oro yuake gañezka

pozkariozko urbegiz,

biozbera... izatekotan,

izan!

Begiak begietera

eta,

eskuak usu,

marrubi ezpanez

eskeñiz... Oi, Jauna!

Zer eskeñi ez odol bizian

goiak-goi,

alkar bearrezko ibilpide

eder,

amesketa zoragarrian?

Oi! zer eskeñi ez zer

amets-katez alkartuak

begirik-begi,

ain dotore

eta,

ain usu!

eder-gosez itsutuak

biozkoi,

eskurik esku,

ixil-mixil eztitsuz

aorik-ao

zerurik berezienak

aukeratuz?

Zer eskeñi ez... Oi, biotz!

—bein eta berriz—

Udaberri goizean,

aize-boladatan egaz

dardara bizian

eta,

maite-ikaraz?

Larrosazko bideak dira bai,

gozoro, nun-nai,

biotzian sustartuak:

ezpan urdurietan

izkuntza emez,

otoika,

arrenka...

ikusge diran mundu berriak...

eskari zoragarriz sortuz

oiñik oin,

egakada bakoitzian, alai,

gorputz eta, ariman biziz!