Belen'go estalpian

I. Olabeaga

Belen'go arkaitz-zulo batian

Ama dago urduri.

Inguruko sorkari guztiak

ditu ixil-arazi

Semetxo kutunaren zai dago;

noiz garaia etorri.

«Gauerdi-beltz, ez geio illundu,

—dio Amak emeki,

Zure illunpean izango da

laister, zeruko Argi.

Berak ekarriko du mundura

bearrezko dun egi».

«Negu biotzaren gau otz-otza

ez zaite minberatu.

Jainko-eguzki diztiratsua

emen artuko dezu.

Biotzen izotz, epelkeriak,

Berak urtuko ditu».

«Askatxo maite, lastoz betia,

bigundu zaite gero.

Goitik jetxi ta zure gañian

egingo du Jaunak lo.

Zure oe gurian izango

ditu amets txit goxo».

«Zeruko aingeru talde danok

ego-lumak eragin.

Zoazte laxteka mendi zear,

betoz artzaiak arin.

Emen arkituko dute apal

Artzai on-ona etzin».

«Zeruko izarrik ederrena,

diz-diz argitsuekin,

argitu bide luze, illuna,

Erregeak ekarri.

Izarren Erregea laztandu

bitez, oso maiteki».

«Goizeko eguzki-izpiekin,

urrin gozoz betetzen

zeraten, lore apaiñ, ederrak,

zuek lez nago emen,

Zeruko-Eguzki ederrena

leiatsu itxoiten».

Gauerdiko ixilla ta illuna

ziaro eten dira.

Aingeruek, «Gloria» ozenez,

bete dute ortzia.

Belen'go estalpia arki da

argi izpiz betia.

         * * *

Amak, pozez, alai, maitasunez,

laztantzen du Semia...