Bi ta bat iru

(alegiaz)

Gaztelu

Bizia ta Miña besotik dabiltz,

bizitza-bidean bidelagun.

Bi anai bixki dira jaiotzez,

iñoiz ere bereiz-eziñak.

Betidanik alkar, adintsu;

nork daki bibien birunda osorik?

Ostoa danetik? belar-izpi bat

urra zaneko? Balinba betiko!

Mamiz, azalez, kuskutik bere din;

mai batean, azpil berean

janari, jan urri ala asean.

Otorduz, baraurik, egun ala gau,

zerupe batean solaskide.

Bientzat ari du goizean ollarrak

kukurruku, txoriek kanta,

Jondone lilien usaiz intzetan.

Euria ari badu, aizea

badabil, otzaroz, udamiñez,

batean goza, batean dute miñ.

Alkarri so egin eta bakoitza

norbere begi-antzari oartzen,

urdin denentz ala nabarxko,

noiz illun, noiz argi ta samurbera.

Norberak ba daki alkarren bearra,

bereiz-eziña ta ezin-bestea.

Noizean Bizia, noizean Miña

bada nagusi, ez andi-ustez

ez ilduraz eztira beartzen,

ba dakite aldarte-girorik.

Gazterik, ain sarri, ba zuten kezka

ta eziñ-ikusi poxi bat alkarri.

Biziak, nunbait, betiko uste oi

zoramena, ta Miñak bekaitz.

Laster baitara ziran, ordea,

ezin zutela alkar arteko

korapilloa ez eten, ez lasa.

Geroztik, ezkontide men dituzu

ala-nola erraztun eriko.

Ezkontza irmo, autsi eziña,

ondore bear, eta biitu.

Ga.u luzeetan, izarretara,

sendu ziran besarka miñean,

ezur berri izan zuten;

erdibi egin ziran, ta bien

seme bakarra Jakinduri:

alkargandiko bibien maitea.

zuaitz bat ba zan, bakar, ez aizu,

Izan ere, atsegin-baratzan

gaitz eta onaren etorburu.

Artatik jan nai, aren zitua

eder baitzan, tentagarri.

Erio-susmoa sar bazitzaien,

Jainko-izate ustea miñago.

Jan zuten, eta jauts begi-lausoa:

Jainko truk, gaitz eta onaren jakile.

Aita-amatu baziran, zer ere oberik?

Aurdun, guraso, ta bien errotik

aitonen seme bat ondorengo...

Ala zan, ala sortu da lurrean

bi-ta-bat iru Irukoitz bakarra.