Kai aurrian

I. Olabeaga

Bizitzaren ertzian

daukat nere batela,

lokarriz lotua.

Zu irrikaz, zai ta zai,

etorriko ote ziran

nere ontzitxura.

Ondartza ixillian

ez zaite, arren, egon;

zatoz, bai, barrura.

Arraunatu dezagun

biok sendo, indartsu.

Gauzen itxasura.

Guazen oso urruti,

txit urruti; begiak

lurra galdu arte.

Ura, zerua... ta zu

nerekin, bateltxuan.

Orixe dut maite.

Zurekin ez bait-dago

ekaitzerik, eraman

ezin ezakenik.

Lotan egonik ere,

danen Jabe zerala

aitortzen dizut nik.

Zurrunbillo, txaramel,

itxas asarre beltza...

ez dizuet bildur.

Daramadan lagunak,

biurtzen nau ziaro,

indartsu, bioztun.

Itxas zabal erdian

gaua bait dala motza;

eguna luzia.

Goian, zillar dirdaia

gauez; egun osoan,

eguzki argia.

Zureganako detan

irrika, eztitu zait.

Iraun nerekin

beti. Bare, ozkarbi,

zeru azpi urdiñan,

illargi bizi dedin.

Itxoin egun-senti...

Gaur berandu etorri;

illuna luzatu.

Itxaso, zaude geldi...

Kolokatu polliki...

Jauna ez esnatu.