«Ez nazazu utzi, arren,

Nire Jaun eta Jaungoikua»

Joakin Aldabe

Bertsoetarako ez daukat gairik:

idor-idorra arkitzen naiz.

Izpi bakar bat baneuka nigan

litzake egitan erdi gaitz.

Itxiya nago, itun, gogortua;

badirudi naizela arkaitz.

Naigabe auxe nerekiñ daukat:

Gertatzen zait sobera maiz.

Zer egiñ gauzak ola diranian?

Besok guruztu ta egon?

Kezka guztiyak burutik kendu,

utzi bazterrian ¡or konpon!?

Itxi begiyak ta erran denari,

«banua emendik ta gau on»?

Ez litzake ori ongi egiña,

ez eta ere iñontzat on.

Bide zuzena eta bakarra

olakotan zeiñ dan dakit:

Utzi denbora aurrera juaten;

egon ixill ta geldirik.

Egon argiya agertu arte,

ta ordun ez itxi biderik.

Ez galdu iñola itxaropena;

ez, arren, galdu federik.

Goi alde Iturri, ixuri itzatzu

nere mingañian itzak.

Itza berexita bizikorra;

kendu eragozpen mintzak.

Nere Jaun ona, Zuri bakarrik

barru barrundikan aintzak

Izar argitzaz mintzatu nadiñ

eman niri zeru intzak.

Eskeñi Jaunai etorkizuna:

ez egiñ lanari muziñ:

ez kutizitu lurreko gauzak:

goruntz ibilli ariñ-ariñ:

Sentitu zure barru-barrundik

lagun urkuaganako miñ:

Ibilli beti egiyen billa

irauteko bere argin.

Iduki beti arima eskutan

alderdi onetarako.

Ezautu ongi bere illunak

len bailen argirazteko.

Nere Jaun maite, argi nazazu

nik Zu geigo ikusteko,

mundu guztiya zure argira

naitasunez ekartzeko.