Opaldi

Egieder

Ez nintzelako, ezin

ames nengikean

bizitza sorrera.

Illun egoan dana,

ta, maitasunak nairik,

sort nindun argira.

Arrigarria dala,

diraust eten bagerik

barne-muiñetako

itzal-ots dardariak

ni, olan, jaiotea

notin betirako.

Adimen ta biotza,

dubarik, artu nitun.

Esker on-dun ba'naz,

ene adimen argi,

ene biotzeko gar,

ernai zure Jaunaz.

Berezko argia zan.

Azken bako sorkalde,

ta dizdizka ebillan.

Maitasuna, su bera;

maite ebana ondorik

bage, sort ninduan.

Betikoa zan Jauna.

Baseari arima

ezarri eutsan.

Ta ustelker dan gorputza

bizi, bizi, ederrik...

Ume au neu nintzan.

Irudi bikaiña naz,

Jaungoiko antz illezkor.

Oro zor naiatzu.

Gorputz astuna arima,

mendu zakioez, oi!,

Jaunari maitetsu.

Ait-amak, zuek izan

ziñen nire bizi-gai.

Ortxe oretu zan

nire aragi, azur

ta odol-gorri bikain,

arnas artukeran.

Zenbat maitezko izerdi

ixuriko ete eban

aitaren gorputzak.

Ume negarretara

zenbat ardura artuko

amaren biotzak.

Biotz semekorra ba-

neuko, zuen samiñak

oartu nai neukez.

Zor guztiak, batera,

negarrez, ordaintzeko

ta maitatu miñez.

Poztu nai dot biotza

zuen betiko zoriz.

Ainbeste ardura

eunetan sariturik.

Zerua dozue esker

opagarriena.

Aingeruak gogo uts

sort zitun Jaungoikoak,

izaki orotan

ederren. Maitasuna

ta argia darioe

biotz-begietan.

Lurrean zear dabiltz,

erri illunak, begira

zuen mugetarantz.

Aingeruak dozuez

zuen lur ta lagunen

gidari zerurantz.

Bakea dakartzue

maitasun egoetan.

Argi betikoak

bizitu nai dau lurra.

Ezilkortu beitez gaur,

betiko, gizonak.