Nerekautan, itxas bazterrean

Otsalar

Eguerdi ixillean,

inguruan ura dudalarik or-emen,

        soilki natxeok

nerekautan amilburu baten.

        Bean, aizpean,

labar amiltsuen oinpean,

        olatu zoroak

urrumak dariola burrukan.

        Itxas ertzaren

egalean duelarik beren abaro,

        ur ta ortzien

jaun eta jabe, egaz, naro,

        ozkarbia urratuz,

kaioak libertadean beren zoruna,

        eta... urazandik

erri ta gizonen azkatasuna.

        Nere ametsetan

arkitzen dudan gogo naitasuna?

        Geldiro baiña

ausarti, joan eta joan,

        itxas azalean

ontzi musker bat dantzan:

        Ura ildaskatuz

oan ontzi! Naramak irekin!

        Bide urdiñak

zear, lur ontatik urrin,

        barne gogaketak

azkatasuna ezagutu dagin!

        Itxasoa, itxasoa!

gaurkoz iretzat diat ene soa.

        Egoak banizkik...

aruntza abiatu al baneza...

        Ikaro'ren gisa,

ugarte larrian dudala naieza.

        Ta, pentsamenaren

ego azkarretan zergaitik ez ega?

        Ames gozo baten

murgilduaz librea banintz bezela?

        Ai! jayoterria

ta mundura sortu ninduan familia

        ta aurtzaro eztia

ta bizitza aurrenean ikusitako argia,

        nere sorterria!

Zuegaitik daramatan oroitzapen bizia,

        aberrimiñez betia;

ez nenkielarik zer zen izate larria.

        Aurtzaroa, familia,

lurraldea! . .. galdu nuen pake maitia!

        Berriz ere zuen

oroitzak esnatuz, ametsen eriotzia.

        Lurrari loturik

nauk, katigaturiko aur errukigarri,

        besteak libre

izanean dutalarik nere bekaizkeri.

        Jaun aldendua!;

ara, nola indarge euskaldun erria.

        Beti izan zuena

Ire alderako sinismen bidia,

        ordu larrietan,

laguntzaren ordez, Ire eskergea.

        Zergaitik ez,

Jauna? beste guziak bezin librea?

        Zergaitik guri,

txikiak geralako bizia ittoaz

        larritasun au?

Zergaitik, arnas estuz illeta zoria?

        Galduaz bijoa

Ire almenen ta borondateen fedia.

        Naia izana bada,

izan bear duk, bearrezko dalarik,

        nai ta nai ez,

somatzen diat nunbait dala ezkutaturik:

        fariseorik gabe,

iñor iñorena ez jaun eta ez jabe,

        menperatzaille gabe,

ez uztarpeko, ez aberats eta ez pobre.

        Lege errezak dirala,

gizonarentzat eta gizonaren neurrira.

        Gure Kantauria,

ekaitzak zigortua ta semeak ukatua.

        Arrotzak lapurtua.

Noiz arte, Kantauria gurea, iñork zapaldua?

        Ikusmen alai,

gogalpentsu, kezkatsu t'ameskor,

        zabal aiña argi

arkitzen aut muga gabeko itxasor.

        Ire ur-irakin

apartsuak dituk goruntza jaso.

        Nere opariok,

ostera, urruti osertzean begiak so.

        Besarkada urdiñez

erri guziak gerrikatuaz dituk,

        kresal lokarriz,

anaitasunera alkartu naiko al gaituk,

        ire bidez, zorionez,

kanta dezagun: «eman da zabalzazu»;

        bira erriak

guziz ik bai dituk maiteki laztandu.

        Itxas bazterra!

Zorioneko itxas bazter atsegiñori!

        Ire kresal aizez

libertade usaiak dakarzkik beti.

        Ik piztutzen diok

nere barne tristuren gau illun oni,

        urrutiko itxaropen

lausoan, izar dizdiratsuen argi.