Gau ankerra

Aurraitz

Arrats baltz arek munduaren

azken-aldia zirudian,

oiñaztu ta juzturi,

aize indartsu ta euri.

Uste zatekean ormak be

ikara egin eukiela.

Soin otzetan gogoak bero,

gauaroa baizen artega

gengozan, berein gazte,

biotzak gogaiz bete,

jazokune itzelai begira

eriotzarako gertuta.

Barruko aro zikiñean

erio-anotsak zemaille.

Didar eta erosta,

iskilluen zarata,

giltz-ots eta zapladaz naste:

Erio zan gelarik-gela.

Dana itzel, ixil, its eta otz

egiazko mundutik landa.

Eun oldoz buruetan,

Erri ildua gomutan...

Asko izan ziran autatuak,

gau atan, odola ixurtzeko.

Erio ixiltsu gaberdian

biotzen taupadetan, anker.

Mundua ardura barik,

soraio eta ixilik.

Ta erru bako odola, goiztar,

Aberri-bide ezkutuetaz.

Odolez agertu zan goiza

baitegiko leio-ertzera.

Begiak egien itz,

biotzetan suak diz.

Gogai-indar barik jasangaitzak

gendukezan ordu latz areik.

Egunak its, gabak areau;

ostikopean duintasuna.

Naiz-ta guztia galdu

ezin naiteke mutu:

Nagien loa jagiarte

enaite ixildu, ezelan be.