Otoitza

J. Azurmendi

Zu bezain altsu banintza ni,

Jauna, ez litzake munduan

tristurarik izango, ez litzake

ume itsurik jaioko,

ez litzake maitasuna nekatuko,

ez litzake ilunbea triste izango

eta tristeago argia,

eta ni Zu bezain ona banintza

onago izango nintzake Zu baino;

Jauna, ez nuen andre konkordunik egingo,

ta ez umerik hiltzen utziko

ta ez erririk agonian

ta ez begien argirik zahartzen

ta ez amarik aur hila bihotzaren gainean

duela bakarrik abandonatuko.

Eta etzuen bere buruaren gainean neska batek

nire anaiagati alferrik negar egingo.

Etzan mundu au olakoa izango, ez,

eta guk dakigu hitz onek esaten ez duen

zer esango lukean gure hitza zure justizia balitz.

Izango baitzan nire hitza zurea ez bezalakoa,

eta etzuen kreatura galdu baten oihartzun banala

urik ez daukan desertuan sortuko,

ta ez nuen olakoa egingo hitza

gizonok gurutzera eramanaren kulpa izatekoa.

Zure begiak balira nireok, Jauna,

harri batekin, aizto batekin, lotsa batekin

itsutu nahiko nuke bearko nire begiratu zurea.

Bainan ezin, bainan inola ezin.

Aingeru bat egin baninduzu beintzat

nire egoak norbaiti emanda hiltzeko...

Bainan gizon. Eta nork nahi du gaur

nire maitasuna ezertarako!