Ibilli nabil

Aurre Apraiz

...Eta, ibilli nabil

illuntzeko bakean,

bide ezkutuak-zear,

neure gogoaren ameseri jarrai,

leizar-makillea eskuan,

ortozik,

gogoa minbera,

oiñak odoletan,

sasirik-baso,

uri ta baserri

nekatu, gosekil eta

atsekabetuen artean

arimea eskuetan dodala,

gorputzaren ezezkoak bazterturik,

guztieri on egiteko ustez,

zuzentasunarren ixuritako odolez

ezkoturiko zidor naasietaz,

gizarte obeagoaren amesez ildako

gorpu izoztuen atean.

        Eta,

guztia daurkit itzel,

itzel eta maitetasun bagarik,

mundukeriak zapuztutako

ames zuzenen ondakiñez beterik,

andikeriaren aro ziztriñean narrazturik,

arrokeriaren esi lizunetan marapillotuta:

Guzti-guztia giza-ondarin

atsituz des-eginda.

        Otzaz dar-dar, billoizik,

sabeltxuak ikol,

gorputzak zikin eta argal,

arimak argi,

agiñak zorrotz,

begirakune tamalgarriaz

zabal-zabalik begi aundiak

dakustaz, atsekabetsu,

ezeukien ume larriak.

        Eta,

neure atsekabean amildurik,

zapart dagist neure izate guztiak.

        Jo ta apurtu,

erre ta kiskaldu,

errudunak erail eta,

zuzendu egin gura neuke mundua:

Errudun dongeak ondatu...!

        Baiña,

nortzuk nituke errudun?

Guztiok apur bana ez ete-dogu

zoritxarreko biurtu mundua?

Guztiok ez ete-dogu jarri izan, gero,

gizartera ezbearrak ekarteko

indar ezkutua?

        Eta neure burukoikeriaz lotzaturik

negar-anpulu garratzak izuri dodaz,

begi bietatik;

odolezko malko gordiñak

biotzaren barru-barrutik.

Eta neure erkintasunaz minduta,

neurekeriz estalita indargeturiko

giza-maitasunaren billa asi naz

neure gogo saminduan.

        Eta,

lotsaturik,

(zabarkeriaz minduta)

izakera barria aurkitu dot

neure izatearen barren-ondarrean,

neure barru ezezagunaren

ezkutu ixillean.

        ...Eta, ibilli nabil,

illuntzeko bakean,

gizarte saminduaren

ezbear eta atsekabeen artean,

zoritxar guztiak arindu gurean.