Udazken ezean

Aurre Apraiz

Udazken ezearen garbitasunean,

oroimen-zelaietan ames xauak ezti,

guztia dakust eder, biozkadai adi,

gogo-anots ozenen ixil baikorrean.

Edoi goibel ta argiak, egoiaren bultzaz,

gogapenen antzera pozkidaz eta itun,

ludiz-andiko deiak barruan oiartzun,

maitezko itxaropenez, zidor arrotzetaz.

Egiaren zelaian bakezko atseden,

arnas garbia artuez goiz, atsalde ta arrats:

Pozezko otsak dantzudaz, bestaldeko lorratz,

bakearen aizea illunak argitzen.

Gogamenen zirkiñez, zidor sakonetan,

itxaropen garbiak geroaren pozez,

inguruen ederrak dauzkat esker-onez,

ego-otsez diarduen zorion-ertzetan.

Baserriko aroak berei poz ezkutu

bakezko bizitzea eskinka gau t'egun,

griñen katez lotuek ezin ezer entzun:

Gaikeriak estaltzen ixillaren kantu.

Bakartadek ez nauko bakarrik ez illun:

Basoen eresiak girotzen gogoa;

egazti ta abereak xeratzen aroa;

olango pozkidarik ez daiteke nai-nun.