Ixiltasun zadortsuan

Aurraitz

Utsaren utsez gogoa,

nekaturik eta uts,

piñudi baltzen illuntzeko

tristura ezkututsuetan maratu naz

neure pentzamentu naasieri jarrai,

soiñaren astuntasuna

gaiaren lokarrietatik askaturik.

Itaunlari daukat gogoa,

itaunlari ta kaden:

Nor nazan ez dakit,

zer nazan bere ez dakit,

ibilli ta ibilli nabil,

joan eta joan noa

gauzeri adi,

Izadiari itaunka,

ingurueri galdez,

eta beti,

erantzukizun asegarri bagarik.

Zer dala, baiña,

neure barruan artega

ta durdux dabilkidan

egarri olerkoi baizen

asegaitz au?

Ixiltasun sakonen

musika bigunak,

eresgai samurrenakaz,

zauritzen daust barrua

ta gogoaren sakonetan amildurik

asagoko gogo-zabaldietan

galtzen naz.

Eta,

geroago ta sakonago

nabaitzen dot

ixiltasunaren

sakon zadortsua

neure oldozmenaren ezkutua iñarrosiz.

Berein egaztada urdin dagidaz,

gogo-zelai zabaletan,

zorionari oratu bearrik,

baiña larrapast dagist

oratu baiño leen,

eta leen lez geratu oi naz

gogoa utsik eta konkorturik:

Itaunlari,

goibel,

neure gogorapenen ego urdiñakaz,

egurats arrotz eta ezezagunean,

gogoaren amesak dardaratzen dodazala.