Iru ondasunak

A. Anasagasti

                                Bakarrik dakust pozgarritxo bat,

                                Euskaldun amen fedia;

                                Benturaz onek bigundu leike

                                Jaungoikozko asarria,

                                Eta zerutik jatsi barriro

                                Galdu zan libertadia.

(Felipe Arrese Beitia)

Ez ziñan, ama, filosofoa,

ez aunditasun laguna,

bazter galdutako loretxoa

Jainkoarentzat kutuna.

Senarrentzako zure gorputza,

senarrentzako biotza.

Eta gurentzat titia utsa

umeentzat ain gozotza.

Ollar batek, goizean goizik

bizitzari arpegia.

Gabean, barriz, ezin otoitzik barik,

itxi zuk begia.

Gu jolasean, ta zu lanean,

guri poza salduteko.

Guri atsegiña irabaztean

osasuna zuk galtzeko.

Apaizak baño beroagoak

zure labako tremesak.

Sua pizteko billatu ostroak:

Goiko Jaunaren promesak.

Olatu ugari etxe pobrean,

batzuetan esku utsa.

Iztutu ez, begitu aurrean:

Jesukristoren kurutza.

Bildurrik santuaena ikasi nun

zure magale goxoan.

Munduko olatu danen artean

beti izan dot ain gogoan.

Berak emon dost ordu illunetan

argitasuna lepoan,

ta bizitzako iztu aldietan

indarra gizon osoan.

Zabaldu zendun azi txikia

neure ume-baratzean.

Gari ederrak, uzta bizia

zureak dira, benetan.

II zaitez, ama, zeru-bakean.

Biotzean dot zure untza:

josi dostazuz tesoro onenak:

bizitza, Fede ta izkuntza.