Umezaroko

Muniategi'tar Sabin

Umezaroko urte goikarietan,

berein nimiñokeri, ezer gitxiz,

poztutzen ziran bai, gure egunak,

baserrietako atari, landetan,

gazi-gezazko amaika istoriz...

(txori txanoz, pelotaz... ),

begietan kilikili egiten euskuenak,

izadiko artu-emon barrutiz

geuretutako uskeri kutunak.

Siniskeri edota, sorginkeri,

tentelkeri utsak baziran bere

poz-pozik egoten giñan ta, adi,

neguko arratsetan, sutondoan,

epel-epelik, beti ipuin eske,

kukulumutxu amaren alboan

entzunguraz, arrenka ta, zer barri

ipuiñakaz iñolaz ezin ase!

Zenbat esakun eder, bitxikeri

entzunak gara alako gauetan

sorgin egada ta, Peru-Marizko

ipuin-aldi gozo, barregarrietan;

zenbat arrats luze moztutzen ziran

egoak emonik irudimenari,

bai eguzkipeko ta gau-zorizko

izakien ibilte t'egiteetan!

Izadiz bizitzen ikas gendun

negar ta barrez, uda ta neguan,

otz ta barrez, Urtarril ta Abenduan;

ibarretan ta, basoaren onduan,

azkatasunezko eragin-otsez

barrendu giñan, alairik ta nekez,

benetako bizitzaren kantuan

iatorrizko argitasun ta, senez.