Umea ta bildotsa

Gallastegi Klaudio

Lore il argi-argi aurtengo iore il,

zelaiak urdin zuri begi atsegiñak;

bost urtedun umea, erruge garbia

zelai erdian dago, begiak urdiñak.

Bere inguru bildots zuri-zuri polit

triskalari ariña, da, pozez beterik;

umetxoarengana doa geldi-geldi:

errugea dalako ez dauka bildurrik.

Umetxoak mosutxu emoten dautsala,

bildotsak bere aldetik miñagaz igurtzi;

beriala bi orreik biur dira lagun,

izketan asi dira, or zelan ikusi.

Umeak dirautsola, «zein polita zaren»,

bildotsak erantzuten, esanagaz be, be...

Umeak ondorengo: amarik badozu?

—Nik badot ama ona, asko ni nau maite.

Uste dau umetxoak bildots zuri-zurik

dakiala izketan, diñolako be, be...

Or dator nire ama, ogi zuriagaz,

emongo dautsut ataltxo bat zuri bere.

Ardi ama or dator bildotstxoagana;

ogi ataltxo ordez ardiren esnea

edaten dau umetxok glu glu egiñagaz.

Bilbotsa ta umea beti alkarregaz

zelai bertara doaz bat-bat egiñikan;

erruge direanak lagun bereala,

ori da bide zuzen nagusiontzako:

biotz zintzoko izan bakez biziteko,

errugetasunean zorion sustarra,

bide ortatik egiz gaizkatuko lurra.