Nire izkuntzarik onena

Josu Exea

Gurasoen izkera,

ene biotzarena,

izkuntzarik onena

zu zara, zu, euzkera!

Gure asabaen gogoan

antxiñan Goitik azita,

maiteki erabillita

arretaz euren agoan!

Mintzo aunitz il bai dira

ordutik geldi, ixilikan;

zure elgiak oraindikan

geure Errian bizi dira.

Zagozela bizirik,

euzkera agurgarri,

ondore miragarri,

ezin dot aditzen nik!

Etsai asko ta altsuak

nai dabe zu iltzea;

baiña ori lortzea

lagakotse Jainkoak?

Egi ituna au be da:

zeure semien artian

etsaien agindupian

talde aundi bat jartzen da.

Nun daukie biotza?

Nun daukie burua,

bada euren asmua

«AMAREN» eriotza?

Ai, ta zelako Ama!

Lurbiran, garbiena!

Agoan, goxuena!

Ederra berez darama!

Eztot eingo olakorik;

gudaldu dotelako

gizonki, etengabeko,

euzkeraren aldetik!

Zure otslillurakin

beteko dut etxia,

eleiza ta kalia,

zure itzsoñuakin!

Ikertukot egun oro

zure iturri aitu-eziña!

Euzkel-arimaren muiña

aurkitu nai-det osoro!

Goiko Jainko lagundala,

neuk be kementsu, jasankor,

maintagarri, begirakor,

izan nai dot zu bezala...

Ama, ez zara ilgo

bizi naizen artean!

Ez, nire barrenean

iñok ez zaitu erailgo!

Gurasoen izkera!

Ene alabarena!

Izkuntzarik onena

niretzat GEURE EUZKERA!!!