Biotz-negarra

Goiria

Aberritik urrun bizitza dan latza!

Naigabe zorrotzez zauriturik natza.

Aberri-zerua ezin dot idoro,

neke-zoritxarra biurtu iat oro,

Aberritik urrun dana eriotza.

Dana da negarra, dana itun-otza.

        Igeska bai iabilt aspaldiz alaia,

biotz-barrenean daroat nekia.

Negu-baltz-illuna da nire barnean,

ta argirik ez dago nire biotzean.

Gogo gaxo onek zer daukan ez dakit,

aspaldiz baiñan, ai, itun-goibel daurkit.

Gaixo dot gorputza, gogoa areago:

zer dodan ez dakit, baiña goibel nago.

        Ez dor gura ezer, ez dor ezer maite;

min-kate astunak estututzen naute;

ez dot nai laztanik, ez maitetasunik,

ez dot nai lorerik, ezta itz bigunik;

gabeko intzan antzo illunpez gogoa...

biotzean ez dot len neban beroa.

Dana uskeria, otz-utsa ludia,

negarra dot lagun, bera pozkekaria.

        Aberritik urrun bizitza dan latza!

Naigebe zorrotzez zauriturik natza.

Itun dot gogoa, beti negarretan.

Aberri maitean beti amesetan.

Ene gogo leuna: itxi negarrari,

atzerri-bidean abil ameslari.

        Gaztea naz eta ez dot nik il gura,

eriotzeak, ai, damosten bildurra;

bizitza gura dot, bera bai leguna;

maite ditu anai-arreba samurrak,

maite dauz lilluraz guraso tximurrak.