Ezaren utsa

Anjel Bidaguren

Birinbolan, bira eta bira

—txirringa lokatua iduri—

amildegira naiz ni erori,

ene berengo ezer ezera.

Garraxika diardu ixillak

ertzik bako sakon illun ontan;

ots eta itzak ito eta illak

ene uts ain bete onen baitan.

Illunari lapurtu deutsadaz

betezal bako bi begi aundi

t'ezari darion argiagaz

ikusi ene utsaren auts-mendi.

Alper nagiduren ondakiñak,

arrokeri merkeen ondarrak,

lizunkeri gangarren ozpiñak;

an, or, emenka, guzur tontorrak.

Ba dirudie uraldi gorriak

—amil berakoan ur zikiñak—

baztertuko zaborreriak,

ustel eta ongarri ezinak.

Lurrun guztiak eskura naia,

argi betikoen lotu gurak,

guleri losi laskelen garaia;

orra ene ezaren itusurak.

Kikil larriak itonaroa,

neure urik bako itxasoan,

bildur gaziz bete agoa

etsipenaren ur-gorakoan.

Auxe bai gau onen latza,

itxar-argi torrerik bakoa,

betiko ezaren une baltza:

Neu bete olatuen kolkoa.

Une ontan egin banegi al

ixillaren garraxia ixil.

Au larri-aldi gorri ta itzal,

aleziñari kiñuka nabil.

Baletorkit arnas apurren bat

aiene bat egiteko aña,

laster litzake gora, zerurat,

bero, apal, garbi ta ariña.

Au miña, mingotsa guzur truke

gizontasuna galduarena;

jainkotxo txiki, trapuzko, merke

ta ezer ezik ezerezena.