Bakartadetik

Irabaltza

Bakartade ontatik

beti nere soa

zugana dijoa.

Nik ez dakit zergatik

zeran itxasoa

neretzat gozoa.

Udara irixtean

zugana urtero

nator maitekiro.

Uretara sartzean

nabil aundikiro

nolako ozgiro!

Egun guztian nabil

beti jolasean

arraiñen antzean.

Ur-sakonetik urbil

zugaz solasean

olatu artean.

Olatuen oroitza

utzirik atzean

urak epeltzean.

Beste asko dabiltza

or, nere antzean

jolasten ur-pean.

Egunero bi aldiz

gora eta bera

da zure jokera.

Naiz udan egin bero

beti berdin zera

idortzen etzera.

Sarri esaten dizut

eder zera dana

ator neregan!

Benetan maite zaitut

ur guztien ama

itxaso laztana.

Bakartade latzetan

zugaz naiz oroitzen

gaixorik bizitzen.

Orain itxas-uretan

azurrak sendatzen

kresalez asetzen.

Nere nagiak kentzen

zure aparretan

goiz arratsaldetan.

Ez naiz iñoiz aspertzen

ibiltzen uretan

egualdi baretan.

Apar txiki artean

dabiltzaz umeak

ondarrez beteak.

Bata besten gaiñean

naiz izan nasteak

pozkiro maiteak!

Unean itxasoa

pakez zegoana

urratu da dana.

Ipar aize gozoa

jainkoak emana

eldu da nigana.

Beroaren aizea

izan da bakarrik

ez dauka indarrik.

Igai aldi luzea

naiz egin bearrik

ez daukat bildurrik!

Nolako giro ona

emen ur-ertzean

eguzkia artzean.

Jarraian zoriona

nere gorputzean

uretan sartzean.

Zuk ematen didazu

bizitzeko poza

ta, nik nola goza!

Neretzat gorde ezazu

itxastar babesa

zorion amesa.

Ortzi zuri azpian

itxaso urdiña

amestien diña.

Edertasun guztian

nere ba-ziña

ai, zer atsegiña!

Uste gabean zaizkit

egunak igaro

gozatuz oparo.

Itxasoa ba-dakit

noiz dezun on-aro

maite zaitut oro.

Zugaz oroituko naiz

emendik joatean

an, bakartadean.

Betiko poztasunaz

alkartu gaitean

urrengo urtean.