Orfeu-ren semeak

F. Mistral

euskaratzailea: Igotz

—I—

Kimuak gara Grezi illezkorreko, — oi Orfeu, giza jainkoti, zure semeak! — Bai, zure semeak gara, oi Probentza guren!, — eta Marsella, gure uriburu — izurdeak itxasoan jolaska dakusana.

        Abes daigun geure asaben aintza — kondaira barru — euren oiñatza itxi ebena — eta beti, gutunak lekuko, — aske izan zirana — itxasoa ta ipar-aizea lez.

—II—

Eguna jagi ta sartzen dan bazterreraiño, —zabaldiz zabaldiz daroazuz gure gizonak; — baiña munduko errialderik jorienak, — euren oparotasun aunditan, — ez dabe egundo aantz-azten tanbolin-soiñua.

        Abes daigun geure asaben aintza — kondaira barru — euren oiñatza itxi ebena — eta beti, gutunak lekuko, — aske izan zirana — itxasoa ta ipar-aize lez.

—III—

Marsella, sutsu ta alai, — negu ta uda eguzkitan lan dagizuna, — erabil aoan arkesi lorea — eta betoskolan itxi bakar-bakarrik — Jainko-Amaren dizdiz aurrean.

        Abes daigun geure asaben aintza — kondaira barru — euren oiñatza itxi ebena — eta beti, gutunak lekuko, — aske izan zirana — itxasoa ta ipar-aizea lez.

Marsellako Les Anfants d'Orphée abes-batzarentzat egiña, 1867