Aurra

Paulin

Betorkit goi amasa

ikusmena argitzen

ene gar bizian;

betorkit suzko garra

izamena goritzen

biotz barrenian.

Amaren maite indarra,

izarra dirudizu

ortze urdiñean;

semea sortu dozu

maitasunaren garrez

sabel erraiean.

Etxeko eguzkia,

zeruetako izarra,

zelaiko lorea;

arribitxien guna

agertu da etxera,

zorion maitea.

Amaren erdi-miñak

ainbeste negar dakar

ume jalkieran;

samin danak geroztik

eguzki printzak dira

itz zorionean.

Maitasun bi begira

alkarren leiaz urtzen

amatik semera;

semeak ezin aitu

noraiñokoa izan zan

amaren negarra.

Orain dana da argia,

zeru biurtu bai da

amaren nekea;

astuntasuna jun da,

aurtxoak ekarri dau

urrezko bakea.

Geroztik goiz ta arrats,

etxazpiko zelaian

txoriak kantari;

urregorrizko pikoz

aurtxoari dirautse

zoriona zuri.

Umearen gogoa

argiaren antzera

begiak indartzen;

lenengo amari so

ta irriparrez eztia

musuan agertzen.

Aita begira dago

beren odol danari

aragi eginda;

ametsa, maitasuna

egi biurtu dira

semea izan da.

Etxeko poz guztia

eskurik esku dabil

biotzak alkartzen;

berezko lilluramen

dauka gure izarrak,

gogoak zoratzen.

Lanetik dator aita,

nekeak eraginda

izar orduetan;

irripar dagi aurrak

ta astu dira nekeak

maitasun garretan.

Etxeko zoriona

aitaren besoetara

jun nairik begira;

laztan bat, bi, geiago

ta amarengana doa

loaz gozartzera.