To J. A.

R. L. Stevenson

euskaratzailea: Malkaitz

Itsaso hondogabea eta denbora eta malkoak,

bihotzunen balentriek eta erregeen krimenek

urrutzen gaituzte; eta gertakarien ibaiak

santa sekula batez, mendebal eta ekialderat

urrutzenago ditu gure sehaskak. Arrotza

zatzaizkit, nola itsasgizonak goiztirian

urrunean lurra ikustean, zein den jakiteke,

hala hurbiltzen naiz zalantzan, hala nabigatzen

zure uharte misteriotsuaren inguruan, eta so egiten ari

olatuak eta mendi eskergak eta ibaibaxa ozenak

eta urezpondatik entzuten ditut ahotsak lurbarnetik deika.

Aparta da itsasgizonaren bihotza, haiduru, herabe,

hunat hurbiltzenago, orai, aldiz, ihesi doa kosta hortatik.

Azkenean bere itsasuntzi urraturik konpontzen du

eta, hitsa, sakonetara biratzen du bere branka hautsia.

Joatean, aitzitik, lemangainean dabil gogoetaka

uharte dirdir hortaz; beldur zen hartara

bere izpiritua menturatzen da berriz; eta luzaro

emazte ondoan erdi-lo, salburik etxean,

lur hortako oroituriak datozkio behin eta berriz; ikusten ditu

mendi eternalak imintzioz hari; eta atzarri egiten da

izan zitekeen supazter urrun hortako joranetan.