—Esteban Urkiaga "Lauaxeta": poema inedito bi—

Mairako deia

Lauaxeta

Nire mai garbi, au maspar-pean yagok

txiro baño eder, neurriz gauz danetan.

Arrats baten gentza edariak yaukok:

aize-mihia yabilk matsorri-puntetan.

!Ator neure maira egunaren billa

zorion lorak, ba, etxaukek arorik!

Gaur gurea yoguk laketen gurpilla

ta iru Ederkunak yatozak alairik.

Jateak on begik, edanak ez gaitzik,

ta eure barrenan eztiz begok pozak.

Urrezko txol baten, doai xamurrenik,

aizkidetasunak bekar mintzo boxa.

Borgoña'ko matsak ezdozak gurean,

baña Laukaritz'ko mastien nigarra

Orati'k ledakek bertso ozenenean.

!Odol egin zuan Eguzki'ren garra!

Emaitzon umoan goiz-intza yatorrak

eta euron urak ez yaukok bardiñik.

!Erle-madari ta txakala-sagarrak,

zelai berdeetako usanez beterik!

Maian jarri adi, baña eure lagun

malko edo itunik ez egik ekarri.

Oraingoa sollik atzemon yagigun

ardo au bai-yakuk ezpanen pozkarri.

Edontzi mee bana eskuan jasota

edango yuaguk arrats onen isla.

Eta oianako otz bustia artuta

etorriko yakuk goietako itzala.

Iñok jaurri begik uri urduria

edo uin latzetan yabilkan batela.

!Guretzat, latsabaten altzaots eztia,

eta lora-pean yagokan kupela!

Bizitzaren guna txastatzen yokanak

ez yok artu bear jakitunen itzik.

!Jakintza onena ardo meeak yaukak!

bere kolkoan, ba, ez yabilk zadorrik.

!Geroa ezetsi, une eder ta argiak

sarri balio yok betiraunak aña!

Gaur ezer ez dozak biarko liliak:

ontzak ar egik ba, neure mai apaña!