—Hitz neurtuak—

Arantzaz besarkaturik

Juan Kruz Igerabide

Arantzaz besarkaturik natza, baina

maite dut txori hegalarien

diamantezko xixtu diztirantea,

haizea milaka izarño jostaritan

pitzatzen duen gezi milakoiztua.

Arantzaz besarkaturik banatza ere

laket zait aspaldiko ixtorioen

goroldio azpiko amodio herabea,

begiradatan asea,

lihozko oihaletan ezkutatua.

Arantzaz besarkaturik niagon eta

maite dinat erloju zaharraren

taupada herdoildua hire saihetsean.

Haritz zaharkituaren arraildura zimurretatik

aldegiten duen gizalditako usain aitonduez

igurtzi nahi hinduket, emaro.

Besarkaturik natza arantzatan.

Fago iharra inarrosten duen

musika hutsalak, garo eta ihintzetan

linburtu nahi lituzke ahaire ximelak.

Eta hire besapean otarra nahi dinat

lizar hostoz mukuru;

eta hire oinzolatan, goroldioa;

eta hire begietan, Donibane sua;

eta hire adatsetan, itsasoaren zurrumurrua;

eta hire ezpainetan, ilargiaren fereka;

eta hire ahotsean, kopla ixil hau:

        Sahatsak triste itzala,

        masustak dirdir azala.

        Hire altzora izar errekak

        haizeak ekar ditzala.