—Hitz neurtuak—

Bi poema

Juan Ramon Madariaga

Zeinen tristea den

Zeinen tristea den gauaren zinkurina,

aranondoaren lorea,

uhinaren bitsa,

sabanaren berdea,

zeruaren falta.

Zeinen tristea eta

biziaren ezduinak,

amodioaren soinua,

diosalaren adioa,

belatze beltzaren ihintza,

zurdaren iraupena.

Zeinen eta

bakardadearen inperioa,

kaioaren mundua,

elurraren geldotasuna,

potretaren oroimena,

aingeruen ahotsak.

Zeinen tristea den

ene kondaira mingotsa,

ene bizitze ankerra.

Mila bati aitzi

Ni joan nintzaien bakarrik

ene zaldi zuriarekin.

Ni joan nintzaien ene marrauza distiratsuaz batera,

begitartea ilundurik,

bihotza gangarturik.

Ena izterbegiaren kanpamendura joan nintzaien

haiekin gudukatzera,

eta doiliturik heltzean

miraz zeunden,

ene balentriak erabat harriturik utzi baitzituen.

Sutzar handiaren ondoan desafiatuz,

aurre egin nien,

haietarik odol beroa besterik

ez nuela gutuziatzen erranez.

Mila bati aitzi.

Baina haiek nizaz trufatzen hasi zitzaizkidan,

eta hil beharrean,

emakumeen ohantzeetan etzanarazi zidaten

hauekin horditzera asetzera eta gozatzera,

plazer zuteno.

Biharamunean,

ene soldaduenganaino heltzean,

ezin nezakeen fitsik asma,

eta haien aitzinean ene ezpata apurtzean,

hil ninduten,

ene traizio lotsagarriaren truke,

lehen hain gangarturiko bihotza,

zapalduz.