—Pott bandaren praga—

Praha, munduko ardatzik herdoiltsuena

Jose Maria Iturralde

Praha, munduko ardatz herdoiltsuena

Lurraren erraietan iltzaturik

non zinzilik munduren zazpi giltzak

Infinituko ateak giltzatuz.

Praha, zeru eta lurra

batzen diren krater morturiar horretan

amaitzen zaizkizu zure lau bideak

Han bazaude,

mila urteko sufrimendu ordaintzean,

Betikotasuna,

zaizu agertuko, orduan

zure bakartasunaren basamortu hesigabeetan

Praha, berun gris errautsez urtzen,

kokatzen den esnezko horizonte goibela

ezagutuko duzu,

Praha, zure kolore gorriskaren tristura laket zait

zoramenez,

etsipenaren tristezia

gustatzen zait ez zarelako inoiz akabatzen.

Zure hasiera Babilonia zen, eta Ifernuak

inguratzen zaitu ingurapen zorrotz batez

odoleko hibai gainetan

zure kale hutsek

zilarrezko aizto hotzen

itxura hartu baino lehendik.

Bai, estaltzen zaituen sabaia

beirazko ispilua, nondik zintzilikatuak

piltzar eta mundrunezko bolak aingeru hilak;

horregatik da beltza eta isila

hargatik Prahako gauak ezin ditu ixilerazi

Herioren sirenotsak

orroka, haur esperantzagabeen eztarrietatik

ankerki uluka.

Horregatik ume bakar bat jaioko da ehun urtetan

Haur agure makurtua, momia zahartua, herrestan zabiltza

ttu ustel eta berdeska eginez ahotik.

Eguzkia irtengo balitz inoiz Praha gainetik

berehalaxe geldituko litzateke duda-mudatan

noraezean

beltziska

hortzadun

zepo eskerga

bihotz bigunei, itsuka

kosk egiteko

prest ikustean.

Praha ez da inoiz eguzkitsu izan, Ikustezinak dio.

Ez nuen sekula ikusi,

bai itsua naiz, baina

ez dut inoiz

kalerik etxerik

adreilurik

lurreratu, Prahako ziutatean,

eta besamotza naiz.

Eme eta zuri da elurra, baina

eden pozoitsena urtzen denean

Prahan, esnezko likido

geza eta lodi

ziutatearen poro guztiei dariena.

Izkinetako zuztrapiloak miatzen

dituzten txakurrek, ez

dute edan nahi,

pertsonek bai, goizetan

kale ixiletatik

erdi hil, erdi lo

dabiltzen tipo triste eta mutu horiek,

bai,

horregatik beren aurpegíak

dira

esfera zurbil eta hutsak

jira-biraka

ardatz motzetan

mantso eta geldiro

egunero

zazpi aldiz.

Hala adierazten du kanpai izugarriak dorrerik gorenean.

Isiltasun handia.

Altzairuzko labirinto itxia lurpeko iheslekupean.

Hilgarriak orduak,

eta urkatuaren larru zatiak

bezala atezatzen

mugagabeki.

Herio iluna, hiltzear betidanik Prahan.

Praha, hitz madarikatua

Krokodilo zilarreztatuaren

piramide zaurtzailearen zamaz

Gizonen bihotzetik

zintzilika.

Izotza erretzen denean

judu baten arima

kiskaltzen den moduan

tximeleta papera bailitz

jelazko orratz batek zulaturik

orduan nire bihotza epeltzen

eta berotzen hastean, bonbila

internitente, eta konte Dracularen

esperantza berogorria bezala,

Praha, munduko ardatz herdoiltsuena

bueltaka, geldiro, geldiro

higitzean, erro guztiak orro

horra hor Europa

dama zahar eta neketsu,

saminki kexatzen

Mesopotamiako hirugarren lehoieme zauritua,

hamaika gizarte etsairen gudua,

zazpi aintzira ilunbetsukoren doinua, betiko soinua

Ekialdeko argiren mezua, eta Erromako sua.

Praha, hertsiezineko hilhobi zuria.

Denbora eternala omen dela, batzuek diote

eta aspalditik zutik zautza, hor isilik

baina Einstein ez zen egon lau egun gaizik, Prahan

eta ni zu begira

ez naiz luzaro biziko.

Txingurriak kaxa barruan ez du memoria handirik,

ez eta nik, ene kartzelaren hondoan, esperantzarik

poxpolu ustelen argia ez da hain itsugarri benetan;

laster ahantziko zaituzte, Praha,

Ahaztezina.

Praha, hiri madarikatua

krokodilo zilarreztatuaren

piramide zaurtzailearen zamaz

Gizonen bihotzetik

zintzilika.